African time

Tijdje geleden alweer, maar hier is weer een nieuw reisverhaal. In het begin van de blog had ik vertelt over ons huis. Het was nog niet af en zou morgen af zijn. Helaas is 'morgen' in afrika niet echt een duidelijk begrip. na 6 weken konden we eindelijk in ons huis! Het was wel echt een beetje meer Afrika, s'ochtends hadden we helemaal geen water. We moesten een emmer vullen voor thee, tandenpoetsen etc. Warm water komt zoiezo niet uit de kraan en soms was het zelfs bruin. We zijn sinds die tijd vegetarisch geworden. Het vlees en vis ligt namelijk de hele dag lekker in het zonnetje op te warmen. De was moesten we met de hand doen met een bakje gekookt water.

De laatste 3 weken heeft Mirte op de kinderafdeling stagegelopen en ik 2 weken op de vrouwen en 1 week op de mannenafdeling. Wat me is opgevallen is dat wij in Nederland voor elk pijntje naar de huisarts gaan. In Malawi moet je echt bijna dood gaan, willen ze naar het ziekenhuis gaan. Het gevolg is dat er hele zieke mannen op de afdeling komen waar eigenlijk geen behandeling meer mogelijk is. Er was een man die al zo dun was dat ik de kinderband nodig had om bloeddruk te meten. Hij maakte altijd zijn zelfgestookte drank. Dit is ongeveer zo sterk als spiritus. Ze kunnen leverkanker niet constateren, alleen uitsluiten dat het bijvoorbeeld geen hepatitis is. Een behandeling bestaat al helemaal niet. Patienten worden met palliatieve zorg naar huis gestuurd terwijl er geen officiele diagnose is.

De laatste weken waren er allemaal malawiaanse verpleegkunde studenten. Grappig dat ik opeens diegene was die ze mocht leren infuusprikken en bloed afnemen. Voor zover ik weet, ben ik ook nog steeds student. Maar al die regeltjes gelden hier niet zo en je mag veel "oefenen" op patienten. Ik moet zeggen dat mijn zelfvertrouwen in het infuusprikken stukken beter is geworden.

Onze stage zit er nu op en we hebben nog 1,5 week vrij om lekker te reizen. De laatste avond in Malosa hebben we een afscheidsfeestje gegeven voor alle collega's en buren wat erg gezlaagd was. We reizen met het openbaar vervoer, soms moet je een uur wachten omdat de minibus nog niet vol genoeg zit. Ik geloof dat ik niet meer zo snel durf te zeuren als de trein weer eens 3 minuten te laat is, ik weet nu hoe het er aan de andere kant van de wereld aan toe gaat.

We zitten nu in het noorden, op een onwijs mooie plek aan lake Malawi. We hebben paard gereden aan het strand en zelfs gezwommen met de paarden. Vandaag een boottrip gedaan en van een clif van 5meter afgesprongen. Vrijdag gaan we lekker nationalistisch het Nederlands elftal kijken. Zondag vliegen we weer terug naar Nederland, aan de ene kant is het heel jammer dat het erop zit. Aan de andere kant vind ik het ook wel weer lekker om thuis te zijn, weer vertrouwd en niet meer leven in totale overgave. (En natuurlijk weer genieten van een warme douche, een glas melk en een bruine boterham met kaas haha)